شرح نادانی من

تاریخ نمی‌دانم، حتی تاریخ معاصر. شخصیت‌هایی را که تصور می‌کنید هر کسی می‌داند چه کاره بوده‌اند و چه‌ها کرده‌اند نمی شناسم. مثلاً تا قبل از این‌که مستند قطب‌زاده را ببینم فقط این اسم را شنیده بودم و چیز بیشتری ازش نمی‌دانستم. از تاریخ هنر هم سر در نمی‌آورم. موسیقی را نمی‌فهمم، از بعضی ترانه‌ها و چند تایی از قطعات موسیقی کلاسیک لذت می‌برم اما حتی نمی‌دانم آهنگساز آن قطعات کیست. علاقۀ زیادی به دنبال کردن آثار یک هنرمند ندارم، چه موسیقی‌دان، چه نویسنده، چه فیلمساز، ... . در رشتۀ تحصیلی خودم هم فرد ممتازی نیستم، مثلاً تئوری‌های مطالعات فرهنگی را خوانده‌ام اما اگر ازم بپرسید کدام به کدام است نکتۀ کاربردی‌ای به نظرم نمی‌رسد، حتی نمی‌توانم تعریفی از آن‌ها به دست دهم. سر یکی از کلاس‌ها استاد پرسید ساختارگرایی با نظریات چه کسی شکل گرفت و فردینان دو سوسور را به خاطر نمی‌آوردم چون اساساً نمی‌دانستم که دقیقاً این فرد چه نظریاتی داشته و اصلاً ساختارگرایی چه هست.

در توئیتر، نقل قولی از بکت را که نمی‌دانم کجا دیده بودم و جایی ذخیره کرده بودم، برای شخصی فرستادم. تشکر کرد و گفت این کتاب بکت را نخوانده. من هم نخوانده بودم اما چیزی نگفتم. یا وقتی نوشتم پورن می‌بینم و صدای ناقوس کلیسا به گوش می‌رسد اما دیگر از «ترس و لرز» جوانی خبری نیست، مثلاً به کیر کگور اشاره کرده بودم اما آیا گمان می‌کنید من این کتاب را خوانده‌ام؟ اگر آری که سخت در اشتباهید.

نویسنده‌ها را نمی‌شناسم، تک و توک کتابی خوانده‌ام که معمولاً هم چیزی ازش در خاطرم نمانده. ادبیات کلاسیک ایران و جهان را نخوانده‌ام، سعدی و حافظ و فردوسی را توک زده‌ام و رفته‌ام. مولوی و نظامی که هیچ. چه کسی تاریخ بیهقی را شروع و نصفه رها می‌کند؟ من. شعر نو نخوانده‌ام. یک کتاب گزیدۀ اشعار فروغ فرخ‌زاد در خانه‌مان بود که خواهر بزرگ‌ترم خریده بود، همان را در نوجوانی خواندم و تمام.

از حاصل عمر چیست در دستم؟ هیچ.