زندگی دوگانۀ بئاتریس شمال

توی تخت کنار هم دراز کشیده بودیم که به مانوئل گفتم ادارۀ مهاجرت اعتراض من به نتیجۀ منفیِ درخواست اقامت را نپذیرفته و نتیجۀ قطعی و نهایی نیز منفی است. در نامۀ اعتراضیَم به بیماری افسردگی و داروهایی که برای کنترل آن مرتباً می‌خوردم استناد کرده بودم و آنها هم جواب دادند بیماری طولانی‌مدت نمی‌تواند دلیل بر قبول نشدن در امتحانات باشد. طبق قانون باید هر سال شانزده واحد درسی را بگذرانیم که من توانستم در سال تحصیلی دوهزاروهجده-نوزده تنها پانزده واحد بگذرانم. نامۀ دوم که اعتراض مرا بی‌اساس می‌دانست دیر به دستم رسید با این حال فرصتی برای شکایت به دادگاه بود که آن را از دست دادم. برنامه‌ام این بود که در سال تحصیلی دوهزارونوزده-بیست در امتحانات بیشتری شرکت کنم، حتی آنها که اجباری نبودند، اما این بار هم تنها پانزده واحد گذراندم. همدیگر را بغل کرده بودیم و اشک می‌ریختیم. می‌خواستم گریه نکنم اما هر بار که مانوئل چشم‌هایش را به هم می‌فشرد و قطرات درشت اشک بر گونه‌های سرخ و سفیدش جاری می‌شد قلبم لحظه‌ای می‌ایستاد و اشکم روان می‌شد. می‌گفت «نمی‌خواهم تو از اینجا بروی. نمی‌خواهم تنها بمانم. تازه داشتم زن...

  پیراهن قرمز سایز سی و شش دیگر اندازه‌ام نبود اما به زور خودم را داخلش چپاندم و زیپ پهلوی لباس را به سختی بالا کشیدم و بدوبدو آمادۀ رفتن شدم. مانوئل از شیفت شب برگشته بود و خسته و هلاک بود. ساعت نه صبح بالاخره خوابید و کمی زودتر از سه بعدازظهر بیدار شد. کیک سیب و ماکادامیا پختم و حواسم بود کشمش نریزم، ناهار سبکی خوردم، کارت‌های تبریک کریسمس را برای مانوئل و مادرش نوشتم و جعبه‌های هدیه را با روبان بستم. حدود ساعت دو و نیم حمام رفتم و چون موی دست‌ها و پاها را تراشیدم نزدیک چهل دقیقه معطل شدم. ساعت چهار باید از خانه خارج می‌شدیم تا به قطار 04:16 عصر به مقصد برشلاو برسیم. ما در میانۀ راه پیاده می‌شدیم. تندتند به صورتم کرم مالیدم، موها را فقط با هوله خشک کردم و نرم کننده زدم. پیراهن قرمزی که دامنش تا زیر زانو می‌رسید و اصطلاحاً میدی بود را پوشیدم و مانوئل آنقدر ازش تعریف کرد که پیراهن سورمه‌ای را دیگر امتحان نکردم. وقتی برای آرایش چشم نداشتم. کرم پودر، مداد ابرو و رژ لب زدم، پالتوی خاکستری بلندی را که در اولین دیدار با مانوئل پوشیده بودم تنم کردم، جوراب شلواری نازک و کیف و کفش چرمی س...